Een sensuele dans - Un ballo sensuale

Una storia del nostra amica Ciska Kuppen

We wonen inmiddels een jaar in Napoli en beginnen aardig uit te dijen. Het is aan onszelf te wijten, we smullen niet alleen van de pasta's maar bezondigen ons ook aan de limoncello, babà en piccoli dolci. Dat schransen zou niet erg zijn als we maar een beetje meer zouden bewegen. Helaas, in de garage staan onze fietsen weg te roesten, ik raak ze slechts aan wanneer ik mijn auto iets te ver achteruit heb geparkeerd.

Na een heerlijk etentje in Napoli valt mijn oog op een affiche van una scuola da ballo, een dansschool. Petronella introduceert un corso nuovo staat er: een nieuwe danscursus salsa, merengue en bachata. Ik dacht meteen aan de calorieën die ik zojuist naar binnen had gewerkt. En aan het felle licht in de restaurants waarmee je tegen wil en dank in de spotlights wordt gezet. Allora, reden te meer voor wat buik-, been- en biloefeningen! Ik sleep Gerard mee. Hij moet er ook maar wat voor over hebben, vind ik.

Op de eerste dansavond blijkt dat ballare al sudamericano, Zuid-Amerikaans dansen, in is. Het is razend druk, de mannen zijn in de meerderheid. De reden? Als zij uiteen wijken, zien we haar: Petronella, een kleine, superslanke en goed gevormde blondine. Van top tot teen in sexy zwart gehuld, overbodig om er aan toe te voegen dat het een klein maatje betreft, staat zij daar met fier geheven kin, handen in de zij en licht gespreide benen voor haar beginnergroep. In één oogopslag heeft zij iedereen getaxeerd. Niets zal haar geoefend dansersoog ontgaan noch zal zij toestaan dat er met de danspasjes wordt gesmokkeld.

De mannen, zich niet bewust van de ellende die hen te wachten staat, staren verwachtingsvol naar Petronella die met verrassend luide stem aanwijzingen begint te roepen. We beginnen met een ritmische warming-up. Verschillende mannen krijgen het warm, want Petronella buigt lenig naar voren en weer terug, draait met haar heupen en beweegt haar schouders op en neer. "Su, giù, su!" klinkt het fel. Er is geen pauze, de eerste dansoefeningen volgen meteen. We gaan de merengue leren, een dans waarbij een soepele beweging van le gambe e i fianchi, de benen en heupen, belangrijk is. Niet denken dat het gemakkelijk is, want dan moet je niet bij Petronella zijn. Zij eist la perfezione totale, totale perfectie, daarom keert zij ons haar rug toe. De basispassen worden uitentreuren geoefend. Alle ogen zijn op haar gracieus bewegende achterste gericht. Sommige mannen hebben moeite met de maat, zweetdruppels parelen op hun voorhoofd, maar Petronella danst onverminderd voort.

"Avanti! , Dietro!, Laterale!" betekent achtereenvolgens een stap voor-, achter- en zijwaarts en bij "gira!" volgt de draai. Er valt veel te leren, maar vooral gli uomini, de mannen, zullen zich op de dansvloer moeten bewijzen, de man leidt nu eenmaal. Daarmee begint la miseria, de ellende. L' uomo begint sempre, altijd, met een pas linksvoor, la donna, de vrouw, met rechtsachter. Sommige dames vinden het moeilijk om hun man te ‘volgen', zij starten consequent met het verkeerde been. Petronella moet eerst menige crisis in de kiem smoren.

Dan weerklinkt haar luide "coppia!" Het commentaar van Gerard zal ik achterwege laten, maar dit betekent gewoon ‘paartjes maken'. Petronella schuift her en der een danspaar dichter tegen elkaar. De benen moeten om en om, de merengue is een ballo ensuale. Zij loopt ons voorbij, Gerard en ik staan reeds innig verstrengeld, klaar voor de dans! Op een vrolijke merengue begint Petronella eindelijk met tellen. "Uno, due, tre... cinque sei sette". De mannen beginnen er plezier in te krijgen, behalve wanneer Petronella langs loopt en een kreet van afschuw laat horen. "Ma non c' è aerobic!" Springen en huppelen is ten strengste verboden! Tussendoor horen we haar staccato tellen "uno, due, tre..." en heel veel namen roepen, zelfs mijn "Gerardo" ontsnapt niet aan haar aandacht. De merengue moet behalve sensuale, ook elegant, stijlvol, worden gedanst. Zijn hand is te ver naar beneden gezakt, aldus Petronella. Het blijkt echter om die waarmee hij de mijne vasthoudt te gaan, de andere ligt op keurige hoogte!

Na afloop belonen we Petronella en onszelf met een applausje, maar de mannen klappen het hardst. We vertrekken moe, bezweet, maar voldaan huiswaarts. Daar besluiten we dat Petronella indruk heeft gemaakt: de volgende keer schrijven we ons in. Er is echter één nadeel aan deze cursus verbonden, als we in bed liggen, horen we de stem van Petronella nog heel lang nadreunen: "Uno, due, tre...".