Il pane di Napoli is erg lekker. De binnenkant van het brood is zacht, de korst lekker hard, dus je moet het goed kauwen. Dat deed ik ook, maar toen ik dacht dat ik kauwde op een vergeten graankorrel, bleek het een gedeelte van de vulling van mijn kies te zijn. We hadden het kunnen weten: zoiets gebeurt ook altijd in het weekend. En dan....waar in hemelsnaam vind je in Napels een goede tandarts? Dat was niet moeilijk. Veel van de collegae van Gerard waren mij voorgegaan bij de tandarts waar ik op dinsdag terecht kon. Hij heeft een heel goede naam, ook in betekenis. Ik doopte hem direct om in il dottore Miracolo, want ten eerste leek zijn echte naam daar veel op en ten tweede hoopte ik vurig dat hij er een zou verrichten.
Als je het hele weekend aan een Napolitaanse tandarts loopt te denken, zie je hem al gauw voor je met een mobieltje in zijn hand. En lag Napels niet erg ver in het zuiden? Zouden ze hier wel van de hedendaagse moderne technieken op de hoogte zijn? Tegen de tijd dat ik moest vertrekken, vergezeld door man en zoon, want dat heeft zo zijn voordelen, zag ik mezelf al in een middeleeuwse behandelstoel liggen. De rit voerde ons langs de Lungomare, maar deze keer had ik geen oog voor al dat moois, omdat ik als kaartlezer moest fungeren. Maar ondanks de wirwar van straatjes in de wijk Chiaia, hadden we de praktijk van il dottore Miracolo snel gevonden, te snel naar mijn zin.
Je komt er niet zomaar binnen. Twee etages en evenveel beveiligde deuren hoger, bleek waarom. We werden verwelkomd door een geagiteerde assistente die haar werk mocht verrichten in een prachtig ingerichte kamer, omringd door kunstwerken op tafeltjes en aan de muur. De telefoon piepte voortdurend, evenals de rij wachtenden voor haar bureau. Zij had zelfs geen tijd voor il dottore Miracolo, een wat oudere man, die net als wij, zeer geduldig wachtte.
In de tussentijd stelde hij zich keurig aan ons voor en wees ons de wachtkamer. Overbodig te zeggen dat het een waar genot was om daar te mogen wachten. Ook een Italiaanse tandarts denkt na over de inrichting van zijn praktijk. Het stelde mij eveneens gerust: veel geld, dus veel klanten of zou het juist andersom zijn? Zo op het eerste oog, leek behandelkamer 1 ultramodern. Il dottore sprak zelfs Engels. Het enige nadeel daarvan was dat ik met mijn mond wijd open geen kans kreeg om mijn beste Italiaans te laten horen. Hij maakte eerst een röntgenfoto en daarna begreep ik uit zijn woorden dat hij mijn kies gewoon kon boren en vullen. Mijn vertrouwen in dottore Miracolo was compleet.
In behandelkamer 2, hoewel kleiner dan de eerste en minder luxe ingericht, ging het dan gebeuren. Terwijl ik vol vertrouwen lag te wachten, viel mijn blik op een enorm schilderij aan de muur. Pulcinella! Zo erg zou het toch niet worden? Maar gelukkig zorgde Michiel voor genoeg afleiding met zijn inspectie van de boor van il dottore Miracolo. Ik had slechts oog voor de apparatuur. Zag het er een beetje hetzelfde uit als die van mijn vertrouwde tandarts in Nederland? Ja dus, en het licht scheen net zo fel in mijn ogen.
Een stem vertelde mij dat verdoven helemaal niet nodig was, en ach, ik had zoveel vertrouwen in il dottore dat ik me met gesloten ogen aan hem overgaf. En werkelijk, toen ik onder handen werd genomen, voelde ik er helemaal niets van! Wat was ik opgelucht en ik geloofde dan ook dat hij een echt mirakel had verricht. Totdat ik mijn ogen opende en een paar bruine ogen heel vriendelijk terugblikten. Il lavoro was gedaan door Marcello, il dentista in formazione, een heel jonge tandarts in opleiding. Nou, die komt er ook wel, hoor.....
Wonen & Werken in Italië
- Diploma’s
- Sollicitatie en CV
- Belastingen en verzekeringen in Italië
- Termen en instanties in Italië
- Vinden van woon-ruimte in Italië
- Werk of vakantiewerk zoeken in Italië
- 1 mei: Dag van de arbeid – waarom zijn winkels dicht?
- Italiaans leren
- Ervaringen met het wonen en werken in Italia van i nostri amici